“ჩემი შვილი დიდი ხანია რუსთაველზე ცხოვრობს… 2 დღის წინ საკმაოდ რთული გადაწყვეტილება მივიღე, თუმცა ჩემს თავთან მართალი ვარ” – ვერიკო ტურაშვილი

მომ­ღე­რა­ლი ვე­რი­კო ტუ­რაშ­ვი­ლი იმ გაბ­რა­ზე­ბულ ადა­მი­ან­თა შო­რი­საა, ვინც, 28 ნო­ემ­ბრი­დან დღემ­დე, რუს­თა­ველ­ზე დგას. მომ­ღე­რალ­მა, 3 დღის წინ სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში და­წე­რა, რომ გა­ა­უქ­მა ყვე­ლა სა­ა­ხალ­წლო კონ­ცერ­ტი, რო­მე­ლიც და­გეგ­მი­ლი ჰქონ­და და შე­მო­თა­ვა­ზე­ბე­ბი, რად­გან მი­აჩ­ნია, რომ ახლა კონ­ცერ­ტე­ბის გა­მარ­თვის დრო არ არის.

დღეს ქვეყ­ნის ბედი წყდე­ბა და რო­გორც ამ ქვეყ­ნის მო­ქა­ლა­ქე რუს­თა­ველ­ზე პრო­ტეს­ტით და მისი მტკი­ცე პო­ზი­ცი­ით, სა­ყო­ველ­თაო გან­წყო­ბას უერ­თდე­ბა. AMBEBI.GE ვე­რი­კო ტუ­რაშ­ვილს ესა­უბ­რა:

– პა­ტა­რა გოგო აღარ ვარ, რაც თავი მახ­სოვს, 9 აპ­რი­ლი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი (მა­შინ პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი), მხო­ლოდ მცი­რე მო­ნაკ­ვე­თებ­ში მახ­სოვს ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა დამ­შვი­დე­ბუ­ლი… თუმ­ცა, რაც ახლა ხდე­ბა, ასე­თი არა­ფე­რი ყო­ფი­ლა არც ჩვენ­თან და არც – სხვა­გან. ამ­ხე­ლა უსა­მარ­თლო­ბა, ამ­ხე­ლა პრო­ტეს­ტი – ეს გა­სა­ო­ცა­რია. მგო­ნია, რომ ამ ყვე­ლაფ­რის შემ­ქმნე­ლე­ბი იმ­დე­ნად ბრიყ­ვე­ბი არი­ან, რომ იმა­საც ვერ ხვდე­ბი­ან (ხალ­ხს კი სე­რი­ო­ზუ­ლად აზა­რა­ლე­ბენ), რომ პირ­ველ რიგ­ში თვი­თონ ზა­რალ­დე­ბი­ან. უკან და­სა­ხევ ნა­ბი­ჯებ­საც აღარ იტო­ვე­ბენ, რომ თუნ­დაც თა­ვის­მა ნა­ყიდ­მა ამომ­რჩე­ველ­მა რა­ღაც­ნა­ი­რად და­დე­ბი­თად შე­ა­ფა­სოს. მათი ნა­მოქ­მე­და­რი ადეკ­ვა­ტუ­რო­ბის ფარ­გლებს გაც­და – ყო­ველ­დღე მძიმ­დე­ბა სი­ტუ­ა­ცია თუნ­დაც მათი გან­ცხა­დე­ბე­ბით, ქმე­დე­ბე­ბით. მთლი­ა­ნი სის­ტე­მა კე­დელ­თან მიმ­წყვდე­ულ სა­ცო­დავ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყოფ არ­სე­ბას ჰგავს.

შე­სა­ბა­მი­სად ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე მაქვს დიდი პრო­ტეს­ტი. 23 დღეა, ხალ­ხი რუს­თა­ველ­ზე დგას, მთლად 23 დღე არა, ვერ მო­ვი­ტყუ­ე­ბი, მაგ­რამ რამ­დე­ნი­მე დღის გა­მოკ­ლე­ბით, სრუ­ლად ვი­ზი­ა­რებ ამ დიდ პრო­ტეს­ტის გან­წყო­ბას და რუს­თა­ველ­ზე ვარ. ჩემი შვი­ლი კი დიდი ხა­ნია იქ ცხოვ­რობს. რაც აქ­ცი­ებ­ზე ხდე­ბა და რა­საც ვუ­ყუ­რებ, ამ ფაქ­ტით გა­ო­ცე­ბუ­ლი ვარ, ეს ჩემ­თვის აღ­მო­ჩე­ნა­ზე მე­ტია. რა ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვართ, რომ ეს არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი, უჭ­კვი­ა­ნე­სი, ლა­მა­ზი, მო­აზ­როვ­ნე ახალ­გაზ­რდე­ბი გვყავს. სა­ერ­თოდ, იქ მყო­ფი ნე­ბის­მი­ე­რი პატ­რი­ო­ტი ადა­მი­ა­ნი სჯო­ბია, ამ სა­ცო­დავ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყო­ფებს… თავს ბედ­ნი­ე­რად ვგრძნობ, რო­დე­საც ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის გვერ­დით ვდგა­ვარ და ვი­ზი­ა­რებ ამ ყვე­ლა­ფერს.

– თუმ­ცა ჩვენს სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში სა­პი­რის­პი­რო პო­ზი­ცი­ა­ზე მყო­ფი არა­ერ­თი ადა­მი­ა­ნი არ­სე­ბობს. ეს სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­შიც ნათ­ლად ჩანს. მათ ემა­ტე­ბა იმა­ვე სივ­რცე­ში ტროლ-ბო­ტე­ბიც. ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მხარ­დამ­ჭე­რე­ბი იმ ხალ­ხს, ვინც რუს­თა­ველ­ზე დგას, არ ამარ­თლე­ბენ… ამა­ზე რას იტყვით?

– მას მერე, რაც ჩემი პო­ზი­ცია სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში და­ვა­ფიქ­სი­რე, ამ ტროლ-ბო­ტებს – არა­რე­ა­ლურ ადა­მი­ა­ნებს პირ­ვე­ლად შე­ვე­ჯა­ხე. სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ჩემი ლან­ძღვა გა­ჩაღ­და… თუმ­ცა ესე­ნი ალ­ბათ სა­ჯა­რო სექ­ტორ­ში და­საქ­მე­ბუ­ლი პი­რე­ბი არი­ან, რომ­ლებ­საც ესე­ნი აში­ნე­ბენ, რომ და­კარ­გა­ვენ სამ­სა­ხურს. შე­საძ­ლოა ვი­ღაც ქალ­ბა­ტო­ნი 70 წელს მიღ­წე­უ­ლი იყოს, სკო­ლა­ში მუ­შა­ობ­დეს, სხვა სამ­სა­ხუ­რის შოვ­ნის პერ­სპექ­ტი­ვას ვე­ღარ ხე­დავ­დეს და არ­სე­ბულ ხელ­ფასს ასე ებღა­უ­ჭე­ბა. ან და­ში­ნე­ბუ­ლი ბა­ღის თა­ნამ­შრო­მე­ლია, რო­მელ­საც და­ა­ძა­ლეს, რომ ასე­თი კო­მენ­ტა­რე­ბი და­ე­წე­რა. გარ­და ამი­სა, ამის და­მა­დას­ტუ­რე­ბე­ლი არა­ერ­თი ფაქ­ტი ხომ არ­სე­ბობს, ჩა­ტებ­ში მი­მო­წე­რის სქ­რი­ნის, ჩა­ნა­წე­რის სა­ხით, სა­დაც ადა­მი­ა­ნებს ამას აი­ძუ­ლე­ბენ, აში­ნე­ბენ.

სამ­წუ­ხა­როდ მათ შო­რის ის ადა­მი­ე­ბიც არი­ან, რომ­ლე­ბიც გარ­კვე­ულ სა­კი­თხებს ფარ­თოდ ვერ უყუ­რე­ბენ და აფა­სე­ბენ. ამი­ტო­მაც უაზ­რო თე­მე­ბით მა­ნი­პუ­ლი­რე­ბენ, მა­გა­ლი­თად, ღმერ­თის სა­ხე­ლით ლა­პა­რა­კო­ბენ, ამას­თან ამ­ბო­ბენ, რომ ლგბტ არის ინ­ფექ­ცია, რომ­ლი­თაც ადა­მი­ა­ნი ინ­ფი­ცირ­დე­ბა. ამას ეუბ­ნე­ბი­ან, რომ და­სავ­ლე­თი არის ყვე­ლაფ­რით უმ­სგავ­სო, სა­დაც კა­ბებ­ში მორ­ბე­ნა­ლი კა­ცე­ბი და­დი­ან, – ამ ადა­მი­ა­ნებს ამას აჯე­რე­ბენ და ასე ატყუ­ე­ბენ… ამ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ კარ­გად იცის სად, რო­გორ, ვის­თან შე­იძ­ლე­ბა რა­ღაც თე­მე­ბით მა­ნი­პუ­ლი­რე­ბა… ამ­დე­ნად, ვინც 41 შე­მო­ხა­ზა, არის ან ტყუ­ი­ლე­ბით გა­ბე­რი­ლი, ან ძა­ლა­დობ­რი­ვად და­მორ­ჩი­ლე­ბუ­ლი…

– წა­მი­კი­თხავს ისე­თი კო­მენ­ტა­რე­ბი, სა­დაც ვი­ღა­ცებს რუ­სეთ­თან ისე­თი­ვე ურ­თი­ერ­თო­ბა უნდა, რო­გორც გა­სულ სა­უ­კუ­ნე­ში იყო… არის ასე­თი ფაქ­ტე­ბიც…

– დიახ, მის­ტი­რი­ან იმ დროს, ჰგო­ნი­ათ, რომ ტა­ნია და ჟე­ნი­ას დრო და­უბ­რუნ­დე­ბა, რომ რუ­სე­თი მარ­თლმა­დი­დებ­ლუ­რი ქვე­ყა­ნაა, მაგ­რამ ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბის მა­ინც ძა­ლი­ან მცი­რე პრო­ცენ­ტია, ასე­ვე იდე­ის მიმ­დევ­რე­ბი­საც…

– ვე­რი­კო, მომ­ღერ­ლე­ბის უმე­ტე­სო­ბამ, დღე­ვან­დე­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, სა­ა­ხალ­წლო კონ­ცერ­ტე­ბი გა­ა­უქ­მეთ. გეგ­მე­ბი შეც­ვა­ლეთ, მაგ­რამ ზო­გი­ერ­თი მომ­ღე­რა­ლი სა­ა­ხალ­წლო კონ­ცერ­ტის­თვის ემ­ზა­დე­ბა…

– ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­დე­ბა ჩემი კო­ლე­გე­ბი კრი­ტი­კის ქარ-ცე­ცხლში გა­ვა­ტა­რო, მაგ­რამ მათ რი­გებ­ში ბევ­რი ისე­თია, რო­მელ­საც კო­ლე­გა­დაც არ მო­ვი­აზ­რებ, სა­ერ­თოდ არ ვიცი, სა­ი­დან მო­ვიდ­ნენ, რა უნ­დათ, ამ პრო­ფე­სი­ას­თან რა კავ­ში­რი აქვთ. თუმ­ცა არი­ან ისე­თე­ბი, რომ­ლებ­საც პრო­ფე­სი­უ­ლად ვა­ფა­სებ, მაქვს კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა და ახლა მათ­ზე სა­უ­ბარს არ გა­ვავ­რცობ… რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს შემ­თხვე­ვას, წუ­წუ­ნი არ მიყ­ვარს, ეს ჩემი სტი­ლი არ არის. ჩემი სტი­ლი ბევ­რი მუ­შა­ო­ბაა და შრო­მის შე­დე­გად იმის მო­პო­ვე­ბა, რაც მე­კუთ­ვნის. ჩვე­ნი პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის გა­მორ­ჩე­უ­ლი დრო ახა­ლი წე­ლია. სხვა დროს თუ კონ­კრე­ტუ­ლი ჰო­ნო­რა­რი გვაქვს, ახა­ლი წლის პე­რი­ოდ­ში ჰო­ნო­რა­რი საგ­რძნობ­ლად იზ­რდე­ბა. ბევ­რი შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაა ხოლ­მე. ტარ­დე­ბა რო­გორც კორ­პო­რა­ცი­უ­ლი, ასე­ვე სა­ხელ­მწი­ფო კონ­ცერ­ტე­ბი. ვი­ნა­ი­დან ახლა, ამ პრო­ტეს­ტის ნა­წი­ლი ვარ, 2 დღის წინ მი­ვი­ღე გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა, რომ გა­ვა­უქ­მო კონ­ცერ­ტე­ბი და შე­მო­თა­ვა­ზე­ბე­ბი. ეს საკ­მა­ოდ რთუ­ლი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბაა. ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბით არა­ვის­თან, არას­დროს ვმა­ნი­პუ­ლი­რებ, მაგ­რამ რე­ა­ლო­ბა ასე­თია, სა­კუ­თარ თავ­ზე დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბე­ბი მაქვს აღე­ბუ­ლი – ესაა ოჯა­ხის, სა­ბან­კო ვალ­დე­ბუ­ლე­ბე­ბი და ა.შ.

– და საკ­მა­ოდ სო­ლი­დურ ჰო­ნო­რა­რებ­ზე თქვით უარი?

– ვთქვი უარი, რად­გან ვფიქ­რობ, რომ ახლა მხო­ლოდ ამის გა­კე­თე­ბა შე­მიძ­ლია, ამ ყვე­ლაფ­რის მი­მართ ასე­თი ტი­პის სო­ლი­და­რო­ბა გა­დავ­წყვი­ტე. მირ­ჩევ­ნია, ახალ წელს შევხდე ისე, რო­გორც ჩვე­უ­ლებ­რივ დღეს, სა­მა­გი­ე­როდ მარ­თა­ლი ვიყო ჩემს თავ­თან და შვი­ლებ­თან… რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა ახლა ადა­მი­ანს ბედ­ნი­ე­რე­ბის შეგ­რძნე­ბა გქონ­დეს, როცა ქვე­ყა­ნა­ში ასე­თი ამ­ბა­ვია, მაგ­რამ ამ ნა­ბი­ჯით კმა­ყო­ფი­ლი ვარ, ამო­ვი­სუნ­თქე. მარ­თლა მჯე­რა, რომ ჩემს თავ­თან მარ­თა­ლი ვარ. ასე­თი შეგ­რძნე­ბა 2 თვის წინ არ მქონ­და, სკეპ­ტი­კუ­რი აზ­რე­ბი მა­წუ­ხებ­და, მე და ჩემს შვილს კა­მა­თიც კი მოგ­ვდი­ო­და… ახლა მთე­ლი შეგ­ნე­ბით, ჩემი ინ­ტუ­ი­ცი­ი­თაც ვხვდე­ბი, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ბოლო ეტაპ­ზეა. რო­გორც წესი, ინ­ტუ­ი­ცია იშ­ვი­ა­თად მღა­ლა­ტობს ხოლ­მე.

ვრცლად იხილეთ ბმულზე