ბატონო პრეზიდენტო, დღეს საქართველოს სჭირდება არა იმაზე დარდი, თუ რატომ არ გვიმჩნევს ესა თუ ის ადმინისტრაცია, არამედ საკუთარი პოტენციალის რეალიზება – ირაკლი ყიფიანი

წაკითხვა: 195

პოლიტიკური მიმომხილველი ირაკლი ყიფიანი ეხმიანება საქართველოს პრეზიდენტ მიხეილ ყაველაშვილის ღია წერილს ამერიკის პრეზიდენტ დონალდ ტრამპისადმი და ასევე ღია წერილით მიმართავს მიხეილ ყაველაშვილს.

“გულისყურით გავეცანით თქვენს ღია წერილს, რომელიც ამერიკის შეერთებული შტატების პრეზიდენტის, ბატონი დონალდ ტრამპის სახელზე გამოაქვეყნეთ. მისასალმებელია, რომ თქვენ, როგორც სახელმწიფოს მეთაური, ცდილობთ საჯარო დისკუსიის ინიცირებას ქვეყნის საგარეო-პოლიტიკური ვექტორისა და სტრატეგიული პარტნიორობის საკითხებზე. სწორედ ამ

დისკუსიაში კონსტრუქციული წვლილის შეტანის სურვილით გწერთ ამ პასუხს.
თქვენი წერილი გაჟღენთილია საქართველოს ბედზე გულწრფელი წუხილით, თუმცა, ჩვენი ღრმა რწმენით, მასში ასახული გეოპოლიტიკური ანალიზი და არჩეული სტრატეგიული მიმართულება შესაძლოა, არათუ ვერ პასუხობდეს XXI საუკუნის მესამე ათწლეულის გამოწვევებს, არამედ საფრთხის ქვეშ აყენებდეს ჩვენი ქვეყნის გრძელვადიან სუვერენიტეტსა და სტაბილურობას.

თქვენი წერილის მთავარი პათოსი მიმართულია ერთი კონკრეტული სახელმწიფოს ერთი კონკრეტული ადმინისტრაციის კეთილგანწყობის მოპოვებაზე. თქვენ სამართლიანად საუბრობთ ორმხრივი ურთიერთობების “გადატვირთვის” აუცილებლობაზე, თუმცა ამ გადატვირთვის გასაღებს ხედავთ არა საქართველოს სტრატეგიული როლის გააზრებასა და მის სუბიექტურობის გაძლიერებაში, არამედ ვაშინგტონის შიდაპოლიტიკურ ბატალიებში ერთ-ერთი მხარისთვის აპელირებასა და ისეთი ტერმინოლოგიის იმპორტში, როგორიცაა „დიპ სტეიტი“. ეს მიდგომა, ნაცვლად იმისა, რომ საქართველოს წარმოაჩენდეს როგორც დამოუკიდებელ და ღირსეულ მოთამაშეს, ქმნის შთაბეჭდილებას, რომ ჩვენი საგარეო პოლიტიკა კვლავ ინერციით მოძრაობს ერთადერთი, თუმცა ცვალებადი პოლიტიკური პატრონის ძიებაში.

საკითხავი ის კი არ არის, რატომ არ აქცევს ყურადღებას საქართველოს ბატონი ტრამპის ადმინისტრაცია, არამედ ის, თუ რატომ მივიჩნევთ ჩვენ, რომ სწორედ ამ ყურადღების დეფიციტია ჩვენი მთავარი ეროვნული პრობლემა.

სანამ ჩვენი პოლიტიკური ელიტა შეერთებული შტატების შიდა პოლიტიკური ლანდშაფტის სირთულეებში გარკვევასა და სასურველ პოლიტიკურ ფრთასთან ალიანსის ძიებაშია, მსოფლიო რადიკალურად იცვლება. ისტორიის ის მონაკვეთი, როდესაც არსებობდა ერთი დომინანტი ძალა და საერთაშორისო წესრიგს მხოლოდ ის განსაზღვრავდა, დასასრულს უახლოვდება. ჩვენ ვართ მრავალპოლუსიანი მსოფლიოს დაბადების მოწმენი, სადაც ჩნდება გავლენის ახალი ცენტრები.

სულ ახლახან გამართული შანხაის თანამშრომლობის ორგანიზაციის სამიტი, BRICS-ის გაფართოება და “გლობალური სამხრეთის” მზარდი პოლიტიკური წონა ამ პროცესის ნათელი ილუსტრაციაა.

ამ ფონზე, საქართველოსთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია, გასცდეს “ცივი ომის” დროინდელ აზროვნებას და შეწყვიტოს საკუთარი თავის აღქმა მხოლოდ როგორც რომელიმე დიდი ძალის “ფორპოსტისა” თუ “პარტნიორისა”. ჩვენი უნიკალური გეოგრაფიული მდებარეობა – ევროპისა და აზიის გასაყარზე – გვაძლევს არა იმის საბაბს, რომ ვიყოთ ბუფერული ზონა, არამედ იმის შესაძლებლობას, რომ ვიქცეთ შუამავლად, დიალოგის პლატფორმად და ეკონომიკურ ჰაბად. შუა დერეფნის კონცეფცია მხოლოდ ეკონომიკური პროექტი კი არა, ახალი გეოპოლიტიკური ფილოსოფიაა, რომელიც საქართველოს სუბიექტურობას ანიჭებს.

თქვენი წერილიდან იკითხება წყენა და გაკვირვება, რომ ვაშინგტონი მეტ ყურადღებას უთმობს ჩვენს მეზობლებს და ხელს უწყობს მათ შორის სამშვიდობო პროცესებს. ხომ არ არის დრო, დავსვათ კითხვა: იქნებ, სწორედ იმიტომ არიან ისინი საინტერესო მოთამაშეები, რომ აწარმოებენ დამოუკიდებელ, ხშირად მრავალვექტორიან და საკუთარ ეროვნულ ინტერესებზე დაფუძნებულ პოლიტიკას, ნაცვლად იმისა, რომ გამუდმებით ერთ რომელიმე დედაქალაქში ეძებდნენ აღიარებას?

ჭეშმარიტი სტრატეგიული პარტნიორობა არ ემყარება ცალმხრივ თხოვნებსა და იდეოლოგიურ ერთგულებაზე ფიცს. იგი ემყარება ინტერესთა თანხვედრას და ურთიერთპატივისცემას, სადაც თითოეული მხარე ღირებულია თავისი უნიკალური ფუნქციითა და სიძლიერით. ჩვენი სიძლიერე კი არ უნდა იყოს რომელიმე ამერიკული პოლიტიკური ჯგუფის რიტორიკის გამეორება, არამედ ჩვენი, როგორც შავი ზღვისა და კავკასიის რეგიონის სტაბილურობის გარანტი ქვეყნის, როლის გააზრება და ამ როლის შესრულება.

ბატონო პრეზიდენტო, დღეს საქართველოს სჭირდება არა იმაზე დარდი, თუ რატომ არ გვიმჩნევს ესა თუ ის ადმინისტრაცია, არამედ საკუთარი პოტენციალის რეალიზება. ჩვენ გვჭირდება საგარეო პოლიტიკა, რომელიც დაეფუძნება არა იდეოლოგიურ სიმპათიებს, არამედ ეროვნულ პრაგმატიზმს; პოლიტიკა, რომელიც თბილისს აქცევს რეგიონული დიალოგის ცენტრად და არა ვაშინგტონის შიდაპოლიტიკური დებატების შორეულ ექოდ.

ვიმედოვნებთ, თქვენ, როგორც ერის ერთიანობის სიმბოლო, თქვენს მომავალ ძალისხმევას მიმართავთ სწორედ ასეთი – დამოუკიდებელი, სუვერენული და თავდაჯერებული საქართველოს საგარეო პოლიტიკის ფორმირებისკენ, რომელიც ღირსეულ ადგილს დაიმკვიდრებს ახალ, ცვალებად მსოფლიო წესრიგში.

ღრმა პატივისცემით,
საქართველოს სუვერენული მომავლის გულშემატკივარი,
ირაკლი ყიფიანი”– ნათქვამია ირაკლი ყიფიანის მიერ, პრეზიდენტ მიხეილ ყაველაშვილისადმი გაგზავნილ ღია წერილში.

პოსტის ნავიგაცია