,,უსამართლობას ბავშვობიდან ვერ ვეგუებოდი. ვისაც ფული ჰქონდათ და სამეზობლოს არ ეხმარებოდნენ, ტაოტით ვუსვრიდი გათეთრებულ სახლებს. ვირთხაც კი შემიშვია მათთან სახლში, როცა ამ ოჯახის შვილს უთქვამს, მე შენთან ვეღარ ვიმეგობრებო” – ამბობს ნანა ტომარაძე, რომელმაც გადაწყვიტა არასრულწლოვანი შვილი საქართველოდან წაიყვანოს და სხვა ქვეყანას ჩაბარდეს.
ნანა ტომარაძე პრესის ყურადღების ობიექტი ბევრჯერ გამხდარა… ბრიტანულმა გამოცემამ THE TIME ვრცელი სტატია მიუძღვნა იმ უცხოელ ქალებს, რომლებიც უკრაინაში რუსების წინააღმდეგ იბრძოდნენ. სტატიაში საუბარი იყო ქართველ მებრძოლ ქალებზეც, მათ შორის – ნანა ტომარაძეც.. გასულ წელს კი ნანა ტომარაძე სპეცდანიშნულების რაზმმა მას შემდეგ შეითრია კორდონში, რაც მან ფეხი დაარტყა სპეცრაზმელის ფარს. მედიაში მალევე გავრცელდა ეს კადრები… ამჯერად იგი თავად გვესაუბრება, თუ რატომ მიიღო ქვეყნის დატოვების გადაწყვეტილება…
– მთრგუნავს ქვეყანაში სიბინძურე, ჩამონგრეული უშნო შენობები, სიღარიბე… დაძაბული ურთიერთობა მაქვს და-ძმასთან. ამდენ პრობლემებში შეიძლებოდა ვიგინდარა ვყოფილიყავი, მხოლოდ ფულზე მეფიქრა, მაგრამ ვერ შევძელი. კეთილმა მშობლებმა გამზარდეს, მამა მყავს, დედა სამწუხაროდ გარდაიცვალა… ბევრმა ადამიანმა იცის, საქართველოში თუ როგორ არის გამძაფრებული ძალადობა. ფიზიკური თუ მორალური, ჩემთვის ორივე ძალადობას ნიშნავს, რადგან ორივე სახის ძალადობა თავად გამომიცდია. ძალიან ბევრი რამ გავიარე და კარგად ვიცი, ჩვენი მოქალაქეების უმეტესი მათგანის დამოკიდებულება ამ ყველაფრის მიმართ…
დედა რადგან სლავური წარმოშობის იყო, ამის გამო პატარაობიდან ბულინგის მსხვერპლი ვიყავი. დედა უკრაინის მოქალაქე იყო, მოლდაველ- რუმინელ- ებრაელი, ამის გამო რუსს მეძახდნენ, რუსის ქალები კი უყოფაქცევოები არიანო. ყველას აღვირახსნილად მიიჩნევდნენ, ერთ ქვაბში ხარშავდნენ… რადგან სლავური წარმოშობის ვიყავი, მე თურმე ჩემი მორალი და პატიოსნება არ მექნებოდა, როგორც დავუშვათ ნამდვილ „ქართველს.“ ბავშვობიდანვე იყო ხოლმე შეძახილები, რამაც ძალიან დამაკომპლექსა. ისე სრულყოფილ პერსონად ვერ აღვიქვამდი ჩემს თავს, როგორც დედით და მამით ქართველი ბავშვები… უბანში კატალოგის გოგოს მეძახდნენ, მაგრამ მდიდარი მეზობლები შვილებს ახლოს არ მაკარებდნენ, რადგან ღარიბი ვიყავი. მე არ მწყინდა. მართალია ფინანსები არ გვქონდა, მაგრამ სხვა დიდი სიკეთე გვქონდა. ლამაზი გენეტიკა, ჰუმანურობა…
ისინი კი, ვისაც ფული ჰქონდათ და სამეზობლოს არ ეხმარებოდნენ, ტაოტით ვუსვრიდი გათეთრებულ სახლებს. ვირთხაც კი შემიშვია მათთან სახლში, როცა ამ ოჯახის შვილს უთქვამს, მე შენთან ვეღარ ვიმეგობრებო… მართლაც სასაცილო ხალხი ვართ საქართველოში. ფული ნახევარზე მეტმა კრიმინალით და სხვისი გაშავებით იშოვეს და ამ ფულით ბავშვებს არხეინად ზრდიდნენ. ჩემსა და ასეთ ოჯახში გაზრდილ ბავშვებს შორის განსხვავება ისაა, რომ მე ბუნებით ძლიერი ვარ, ეგენი სხვისით არიან დღემდე. მე ცივ ქვაზეც კი ყვავილს გავზრდი და ეგენი წყალსაც ვერ მოიპოვებენ მარტო… უარყოფითი როლი ითამაშა ჩემს ცხოვრებაში ოჯახურმა კონფლიქტებმა. ჩემი მშობლები გაშორებულები იყვნენ, ცხოვრება ერთად უწევდათ და ამ ერთად ცხოვრების გამო საბურთალოს მეზობლების უმრავლესობა სულ ჭორაობდნენ… მერე მოდიოდა უბნის ინსპექტორი, გამუდმებით გასახლებები იყო, რაც ძალიან მტკივნეულად გადამქონდა…
– გასახლება რატომ?
– ჩემმა ბაბუამ მიიღო საბურთალოზე ბინა, რადგან იგი მეორე მსოფლიო ომის ვეტერანი იყო, რომელიც ბერლინში მოღვაწეობდა. გამოსახლება კი იმის გამო ხდებოდა, რომ იმ დროისთვის მხოლოდ პრივატიზებული ბინა არ კმაროდა, რადგან ბაბუა ომში დაკარგული იყო. შემდეგ დედაჩემმა საბუთებით დაამტკიცა ყველაფერი, რომლებიც არქივებიდან მოიპოვა. შემდეგ ისე მოხდა, რომ დედამ თავისთვის ვარკეთილში იყიდა ბინა და მამაჩემისთვის ვაზისუბანში. საბურთალოზე ბინა ჩემს ძმას რჩებოდა, დედაჩემის ჩემს დას და ვაზისუბნის მე… სიტუაცია ისე დატრიალდა, რომ დედაჩემი ბოლოს ჯანმრთელობის პრობლემების გამო ვეღარ მივიდა სასამართლოზე და სასამართლომ ისეთი გადაწყვეტილება გამოიტანა, რაც სასურველი არ იყო. საბურთალოს სახლის გარეშე დავრჩით… ამის შემდეგ ვარკეთილის სკოლაში მომიხდა სასწავლებლად გადასვლა, შემდეგ ეს სკოლაც გამოვიცვალე..
ცხრა კლასი კი უკვე გათხოვილის სტატუსით დავამთავრე. პრესასთან უკვე არაერთხელ ვთქვი, რომ პედოფილთან ერთად ოთხი წელი ვცხოვრობდი… 18 წლის მისგან წამოვედი, რადგან უკვე ვატყობდი, რომ აღარ ვუყვარდი და ყველანაირი პირობა შემიქმნეს, რომ წამოვსულიყავი. შემდეგ მუშაობა მიმტანად დავიწყე, როდესაც შეიძლებოდა – “მის საქართველო” გავმხდარიყავი. პედოფილმა მეუღლემ არ მომცა ამის საშუალება და ია კიწმარიშვილის კასტინგიდან ძალით წამომიყვანა. ამიკრძალა “მის საქართველოზე” მონაწილეობა მიმეღო. 18 წლის, ქმარს გაშორებული მიმტანად ვმუშაობდი, მაგრამ იქაც არ მომეწონა. ყველაფერს მიშლიდნენ, რობოტი უნდა ვყოფილიყავი. მე რობოტული ხასიათი კი არა, პირიქით ძალიან ჯიუტი და მებრძოლი ხასიათის მაქვს. გამუდმებით მიდრეკილი ვარ რაღაც ახლის ძიებისკენ. მიმტანად მუშაობა ჩემმა დამ დამაწყებინა, პედოფილს, ეგრეთწოდებულ ქმარს რომ გავშორდი. რატომღაც გადაწყვიტა, რომ მიმტანად მუშაობა ყველაზე კარგი ვარიანტი იყო.