“ჩვენს შვილებს დახურულ სივრცეში წამლავდნენ! გოგოები ღიად ტიროდნენ, ბიჭები კი სახეს მალავდნენ” – ნატა მურვანიძე

ბავშვებს გაეღვიძათ საწამლავის სუნში!

დახურულ სივრცეში!!!

მათ მოექცნენ, როგორც პარაზიტებს!!!

ჩვენს შვილებს დახურულ სივრცეში წამლავდნენ!

ამას ეს ქვია და სხვა არაფერი!

ბავშვებს “გაზის კამერაში” წამლავდნენ!

დილიდან განგაში ატყდა, მივედით, მივაწოდეთ წყალი და რძე, სპონტანურად, როცა არ ფიქრობ რას აკეთებ! მხოლოდ მერე გავაცნობიერე:

უნივერსიტეტში, თუნდაც ჩემი “ურჩი” შვილის და მისნაირი “ურჩი“ შვილების, რომლებიც სანდო და საიმედო ხელში უნდა იყვნენ წესით, რადგან სულ ვფიქრობდი, რომ ამ ქვეყანას მაშინ ეშველება, როცა ოჯახს მნიშვნელობა არ ექნება ქცევისა და განათლებისთვის, როცა ბავშვი ბაღში, სკოლაში, უნივერსიტეტში უნდა შედგეს პიროვნებად, სადაც მგონია, რომ ჩემი და ჩემი მეგობრებისნაირები ასწავლიან, რადგან ერთი უნივერსიტეტი გვაქვს დამთავრებული, ნაცვლად იმისა, რომ მშვიდად გვეძინოს, დილას რძით ვამარაგებთ, რომ არ მოიწამლონ!

ამის გაცნობიერება ვერ მოვასწარით, რომ პოლიციის პირველი ვიზიტი შედგა, გაფრთხილებით, რომ მეორედ თუ გამოიძახებენ დაჯარიმდებოდნენ. ნახევარი საათი არ იყო გასული, რომ გამოიძახეს! დააჯარიმეს. წავიდნენ. გვეგონა ამით დამთავრდებოდა. გვეგონა ეს საკმარისი იქნებოდა ერთი დღისთვის, ერთი დილისთვის. წამოვედი, 4-ზე ახალი თეატრის “მანიფესტს” მინდოდა გავყოლოდი გორში, მხარდასაჭერად, მანქანით ჩავუარე თეატრალურს და ისევ პოლიციის მანქანა იდგა. ჩემ შვილს დავურეკე, არც იცოდნენ, რომ მესამედ “მიაკითხეს”. არაფერიაო დამამშვიდა და ის–ის იყო ახალ თეატრთან მივედი, რომ შემატყობინეს, რომ მესამე ვიზიტი ტერიტორიის არდატოვების შემთხვევაში პატიმრობით დასრულდებაო!

სანამ მოვაღწიე თეატრალურთან და სანამ დავბრუნდით, ახალი თეატრის მთელი დასი იქ დამხვდა. სხვა მსახიობებიც. მათი მომავალი კოლეგები. ვიტრინაში შევიხედე და აცრემლებული ბავშვები დავინახე. გოგოები ღიად ტიროდნენ, ბიჭები კი სახეს მალავდნენ. ეს სურათი არასოდეს დამავიწყდება და არასოდეს ვაპატიებ, არასოდეს! არასოდეს! ვინც არ უნდა იყვნენ ეს ბავშვები! როგორებიც არ უნდა იყვნენ, სულ რომ არ ვიცნობდე! სულ რომ შეხება არ მქონდეს! მაინც არ და ვერ ვაპატიებ ამის ჩამდენს!

რა გარანტია ჰქონდათ, რომ ერთი მაინც არ იქნებოდა ბოლომდე “ურჩი”? მგონი პირიქით, ამას ელოდნენ კიდევ! ერთის შემთხვევაში ათივე დარჩებოდა და ათი პატიმარი ეყოლებოდა თეატრალურს. პლუს ათი!

ეს დაშლილი და დანაწევრებული ბავშვები სასწრაფოდ გადავინაწილეთ მანქანებში და გორში წავიყვანეთ, სპონტანურად, რომ მათთვის ბუნებრივი სივრცე, სცენა დაგვეთმო, რომ მათი მანიფესტი გაჟღერებულიყო! რომ მომავალი დაენახათ და პასუხისმგებლობა ეგრძნოთ, რომ ფაქტების პირისპირ არ დარჩენილიყვნენ.

საღამოს უმეტესობას თავი ატკივდა და გულისრევის შეგრძნება ჰქონდა!

მოიწამლენ. მსუბუქად, მაგრამ მოიწამლენ!

გუშინდელი დღე როგორც იქნა დამთავრდა! როგორც იქნა დაიძინეს თავის ლოგინებში. დაუმარცხებლებმა.

დაიძინეს იმ განწყობით, რომ ხვალ ანდროს და ბიჭებს დაუჭერენ მხარს უკვე სასამართლოს ეზოდან.

გაიღვიძეს და ნაწილმა იმეილის სახით შეიტყო, რომ სტუდენტური სტატუსი შეუჩერეს.

ნეტა სიამოვნებას გრძნობდნენ ამ განაჩენის გამოტანის დროს?

არ შეგეშინდეთ, ბავშვებო. დიპლომი მაჩუქეს 10 წლის მერე.

მართლა მაჩუქეს, სიმბოლურად, რადგან უკვე “სტაჟიანი” მსახიობი ვიყავი. არ მქონდა დიპლომი, ასევე ურჩობის გამო, ჩემი პროფესორის ნების საწინააღმდეგო საქციელის გამო. არ შეგეშინდეთ!

ვმუშაობდი თეატრში, მიღებდნენ კინოშიც.

თქვენ მთავარი რამ გაქვთ, ყველაზე დიდი განძიც და ყველაზე საპატიო პროფესიაც!

თქვენ ატარებთ ადამიანის წოდებას, თქვენ ხართ ადამიანები! თქვენ გაგატარეს ცეცხლში და არ დაიღვარეთ, გამოიწრთეთ და ახალი ფორმა მიიღეთ!

“ადამიანი არის ძალისხმევა იყოს ადამიანი.” მამარდაშვილის ეს ერთი წინადადება იტევს სამყაროს, ევოლუციის ფორმულას, ადამიანს და მის სვლას მთავარი მიზნისკენ: იყოს ადამიანი!