“ხელისუფლება გვესაუბრება უსაფრთხოებაზე, მაგრამ სინამდვილეში აგებს ინფრასტრუქტურას ტოტალური დაკვირვებისთვის” – შორენა ლობჟანიძე

“არალეგიტიმური ხელისუფლება ID ბარათებზე თითის ანაბეჭდებს, სპეციალურ და QR კოდებს ამატებს“, – აღნიშნავს “სტრატეგია აღმაშენებლის” დამფუძნებელი წევრი შორენა ლობჟანიძე, სოციალურ ქსელში გამოქვეყნებულ პოსტში, დეტალურ განმარტებებს აკეთებს, ამასთან დაკავშირებით და კონკრეტულ პრობლემებზე, საფრთხეებსა და რისკებზე მიანიშნებს:

“როცა ხელისუფლება მოქალაქის ID ბარათზე ამატებს თითის ანაბეჭდებს, ჩიპებსა და QR კოდებს, ეს აღარ არის უბრალოდ „ტექნოლოგიური წინსვლა“.

ეს არის სახელმწიფოს აშკარა მცდელობა, მოქალაქე გადაიყვანოს სრულად კონტროლირებად ობიექტად. ადამიანი იქცევა ციფრულ პროფილად, რომლის თითოეული მოძრაობა, მომსახურებაზე წვდომა და იდენტობა ერთ ცენტრალურ სისტემაში იყრის თავს.

ხელისუფლება გვესაუბრება უსაფრთხოებაზე, მაგრამ სინამდვილეში აგებს ინფრასტრუქტურას ტოტალური დაკვირვებისთვის.

ბიომეტრიული მონაცემი არ არის პაროლი, რომელსაც შეცვლი. თითის ანაბეჭდი სიცოცხლის ბოლომდე შენია. როცა სახელმწიფო მას იღებს და ინახავს, ის იღებს ძალაუფლებას, რომელიც უკან დაბრუნებას აღარ ექვემდებარება. ამ მონაცემის გაჟონვა, ბოროტად გამოყენება ან პოლიტიკური მიზნით მოხმარება უკვე არა ჰიპოთეზა, არამედ რეალური რისკია.

QR კოდი და ჩიპი ნიშნავს, რომ მოქალაქე შეიძლება იდენტიფიცირდეს სწრაფად, უხმაუროდ და ხშირად შეუმჩნევლად. მოქალაქემ არ იცის ვინ, როდის და რა მიზნით ასკანირებს მის დოკუმენტს. ეს ქმნის ძალაუფლების საშიშ ასიმეტრიას: სახელმწიფო ყველაფერს ხედავს, მოქალაქე არაფერს.

როცა ასეთ სისტემას ამატებ ქვეყანაში, სადაც სუსტი ინსტიტუციებია, არ არსებობს რეალური დამოუკიდებელი კონტროლი და პოლიტიკური ნდობა ნულს უახლოვდება, ეს აღარ არის ადმინისტრაციული რეფორმა. ეს არის ავტორიტარიზმის ტექნოლოგიური არქიტექტურა.

დღეს გეუბნებიან, რომ ეს მოხერხებულობისთვისაა, ხვალ კი იგივე სისტემა შეიძლება გამოყენებულ იქნას განსხვავებული აზრის მქონეთა იდენტიფიკაციისთვის, კონტროლისთვის და დასასჯელად.

სახელმწიფო, რომელიც მოქალაქეს წინასწარ ეპყრობა როგორც პოტენციურ საფრთხეს, აღარ ემსახურება საზოგადოებას. ის მართავს მას შიშითა და მონაცემებით.

ეს არ არის ევროპული გზა, ეს არის ციფრული ბორკილი, რომელსაც უსაფრთხოების სახელით გვბოჭავენ.

მაინც რომელი ქვეყნებით იხელმძღვანელა არალეგიტიმურმა ხელისუფლებამ?

განვითარებადი ქვეყნებით, სადაც შედარებით დაბალი ცხოვრების დონეა, განუვითარებელი ინდუსტრიული ბაზა და საშუალო ან დაბალი ჰუმანური განვითარების ინდექსია (HDI), მაგ: კამბოჯა, ფილიპინები, ნეპალი, ნიგერი და განა.

რელიგიური თვალსაზრისით, ადამიანის „დაჩიპვა“, ბიომეტრიული იდენტიფიკაცია და ციფრულ კოდებად ქცევა ბევრისთვის აღიქმება არა როგორც ნეიტრალური ტექნოლოგია, არამედ როგორც სულიერი ზღვრის გადაკვეთა. ქრისტიანულ თეოლოგიაში ადამიანი არის ღვთის ხატად შექმნილი პიროვნება და არა კოდი, ნომერი ან მონაცემთა ერთეული. როცა სახელმწიფო იწყებს ადამიანის სხეულის ნიშნებით მონიშვნას, ანაბეჭდების, ჩიპების, QR კოდების მეშვეობით, ჩნდება კითხვა: ვინ ხდება საბოლოო ავტორიტეტი ღმერთი თუ სისტემა?

იოანეს გამოცხადებაში ნათქვამია, რომ მოვა დრო, როცა ადამიანები მიიღებენ ნიშანს, რომლის გარეშე ვერ იყიდიან, ვერ გაყიდიან, ვერ იარსებებენ საზოგადოებრივად. სწორედ ეს ტექსტი აჩენს ყველაზე დიდ შიშს: არა თავად ტექნოლოგიის, არამედ იძულებითი მორჩილების.

პრობლემა არ არის რკინა, პლასტიკი ან ჩიპი, პრობლემა არის ის მომენტი, როცა ადამიანის ღირსება იცვლება წვდომით. როცა ყოფნა დამოკიდებული ხდება სისტემის ნებაზე.

რელიგიური თვალსაზრისით, სატანა არ მოდის რქებითა და ცეცხლით. ის მოდის წესრიგით, კომფორტით, „უსაფრთხოების“ ენით. მოდის დაპირებით, რომ ყველაფერი იქნება მარტივი, სწრაფი და დაცული, ოღონდ ერთი პირობით, რომ უნდა დათმო თავისუფლება, უნდა მისცე სხეული და იდენტობის სრული კონტროლი. სწორედ აქ იწყება სულიერი საფრთხე: როცა ადამიანი თანხმდება, რომ მისი სხეული, ანაბეჭდი და არსებობა სახელმწიფოს საკუთრება გახდეს.

ქრისტიანული გაგებით, ძალაუფლება, რომელიც ადამიანს წინასწარ უყურებს როგორც საფრთხეს და არა როგორც ღვთის ხატს, ღვთისგან არ მოდის.

სისტემა, რომელიც ყველაფერს ხედავს, მაგრამ პასუხს არავის აძლევს, ძალიან ჰგავს იმას, რასაც ეკლესია საუკუნეების განმავლობაში აფრთხილებდა საკუთარ მრევლს, რომ დადგება დრო ცრუ წესრიგისა, რომელიც ღმერთის ადგილს დაიკავებს. ამიტომ მრავალი მორწმუნისთვის ეს პროცესი არ არის უბრალოდ ადმინისტრაციული რეფორმა.

ეს არის სიგნალი, რომ სამყარო სულ უფრო შორდება სულიერ თავისუფლებას და სულ უფრო უახლოვდება ტოტალურ მორჩილებას. და როცა ადამიანს ეუბნები: „თუ არ მიიღებ ამ ნიშანს, ვერ იარსებებ“, ეს უკვე აღარ არის სახელმწიფო. ეს არის ძალა, რომელიც ღმერთის ადგილს იკავებს.

დღეს, საქართველოს არალეგიტიმური ხელისუფლების სახით და ქრისტიანული მსოფლმხედველობით ჰყავთ სატანის მოციქული ადამიანთა მასა ,,ქართული ოცნების” სახით, რომელიც ებრძვის ყველაფერს ეროვნულს, ებრძვის საქართველოს აბორიგენ და მკვიდრ მოსახლეობას. მათ შექმნეს სისტემა, რომელიც „ნორმალიზაციის“ გზით დღეს კომფორტის, ხვალ აუცილებლობის, ზეგ კი იძულების სახელით მართავს ხალხს და მათ უკარგავს თავისუფლებას, როგორც სულიერს ასევე, ფიზიკურს. ადამიანის უფლებები სწორედ აქ ირღვევა ყველაზე მძიმედ: როცა მოქალაქეს რეალურად აღარ აქვს არჩევანი საშუალება და უარის თქმა მას სრულ სოციალურ იზოლაციაში მოაქცევს.

არალეგიტიმური ხელისუფლება და სახელმწიფო, რომელიც მოქალაქის უფლებებს მონაცემებით ცვლის, აღარ იცავს მოქალაქეებს, ის მართავს მათ ისევე, როგორც მწყემსი საქონელს!” – აცხადებს შორენა ლობჟანიძე.