#OK! ხელოვნება, როგორც თვითგამოხატვის საშუალება

OK! წარმოგიდგენთ ნიჭიერ მხატვარს, ნინა ურუშაძეს. როგორც ჩვენთან საუბრისას აღნიშნა, ხატვა ბავშვობის ასაკიდან დაიწყო, ხელოვნების სიყვარული მასში სულ იყო, დროთა განმავლობაში უფრო გამყარდა და საბოლოოდ ცხოვრების ძალიან მნიშვნელოვან ნაწილად იქცა. გთავაზობთ ინტერვიუს, რომელიც ჩვენს რესპოდენტს უფრო უკეთ გაგაცნობთ.

უპირველესად გაეცანით ჩვენს მკითხველს.

მე ვარ ნინა ურუშაძე – მხატვარი.

ჩემთვის ხელოვნება ერთდროულად თავისუფლება, თვითგამოხატვა და კომუნიკაციის ფორმაა. ტილოზე გადმომაქვს ის, რასაც სიტყვებით ვერ ვამბობ – ემოცია, იმწუთიერი განწყობა, რაღაც მოუხელთებელი მომენტები, რომლებიც შეიძლება ყოველდღიურ ცხოვრებაში გამოგვრჩეს. არ მიყვარს ჩარჩოები, არც სტანდარტული წესები, ამიტომ ყოველთვის ვცდილობ, ექსპერიმენტებით ვიპოვო გადმოცემის ახალი გზა.

რა ასაკიდან დაინტერესდით პროფესიულად მხატვრობით? როდის მოვიდა ხელოვნების სიყვარული?

ხატვა ბავშვობიდანვე ჩემი ყოველდღიურობის ნაწილი იყო. ვხატავდი ძალიან პატარა ასაკიდან, სკოლაში მახსოვს საკუთარი რვეულის უკანა გვერდებს რომ ამოვწურავდი მეგობრების რვეულებს ვავსებდი ჩანახატებით. გაკვეთილის მოსმენის დროსაც პარალელურად უნდა მეხატა ეს აუცილებელი მოცემულობა იყო. თავიდან ეს უბრალოდ გართობად მეჩვენებოდა, შემდეგ – აზრების ჩამოყალიბების ინსტრუმენტი გახდა, საბოლოოდ კი ცხოვრების განუყოფელ ნაწილად იქცა. არასდროს მისწავლია აკადემიურად ხატვა, რადგან ყოველთვის მინდოდა, ეს პროცესი ჩემით გამომეცადა, ინსტინქტურად, ყოველგვარი წესებისა და დოგმების გარეშე. ასე რომ, ხელოვნების სიყვარული ჩემში სულ იყო, უბრალოდ დროთა განმავლობაში უფრო გამყარდა და საბოლოოდ ცხოვრების ძალიან მნიშვნელოვან ნაწილად იქცა.

საიდან მოდის შთაგონება? რა გაძლევთ მუზას?

შთაგონება შეიძლება ნებისმიერი რამ გახდეს – შეიძლება ეს იყოს ვინმეს საუბრის ან ჯდომის მანერა, შემთხვევითი მზერა, ნახევრად მოსმენილი ამბავი და სხვა. უმეტესად სხვისთვის ძალიან უმნიშვნელო დეტალი, ჩემთვის სულ შემთხვევით ხდება ინსპირაციის წყარო. ზოგადად მუზა და ინსპირაცია მოდის მაშინ, როცა საერთოდ არ ელოდები. სწორედ ეს დაუგეგმავი იმპულსები არის ყველაზე სასიამოვნო, ასეთ დროს საშინლად მეჩქარება ჩანახატის გაკეთება და იდეის ჩანიშვნა.

ზოგადად ვცდილობ ხატვა არ გახდეს რუტინა. არის მომენტები და სიტუაციები  როცა საერთოდ არაფრის ხატვა არ მინდა, თუმცა ამას პრობლემად არ ვთვლი – შექმნის პროცესი ვერ იქნება მუდმივად ერთნაირად ინტენსიური, ხანდახან პაუზაც საჭიროა.

ყოველთვის იცით, რა დახატოთ?

არა, ზოგჯერ უბრალოდ ვიწყებ, თუნდაც ერთი ფერით ან ხაზით, და ნამუშევარი თვითონ მიყვება თავის გზას. ყველაზე დიდი სიამოვნება სწორედ ესაა, წარმოსახვაში არსებული ბუნდოვანი იდეა რომ ნელ-ნელა იძენს ფორმას. ბევრჯერ დამიხატავს რაღაც, მერე გადამიხატავს, ან საერთოდ წამიშლია და თავიდან დამიწყია, სრულიად ახალი ხედვით. ეს პროცესი ყოველთვის სპონტანურია, წინასწარ გაწერილი გეგმის გარეშე – და ეს მაძლევს ყველაზე დიდ თავისუფლებას.

რა განცდა მოაქვს თქვენში ხატვის პროცესს?

როცა ვხატავ, არანაირი წესები არ არსებობს – ვართ მხოლოდ მე და ტილო. ეს ჩემთვის ყველაზე თავისუფალი მდგომარეობაა. არ ვფიქრობ იმაზე, როგორი უნდა იყოს შედეგი, არავის ვუმტკიცებ არაფერს – უბრალოდ, ვაძლევ თავს უფლებას, გამოვხატო ის, რასაც იმ მომენტში ვგრძნობ. შემდეგ უმეტეს მათგანს კედლისკენ ვატრიალებ რომ ხშირად არ ვუყურო, თორემ დაუსრულებლად მინდება გადაკეთება და ცვლა.

რას ემსახურება თქვენი შემოქმედება და რას უყვება ის ადამიანებს?

ფიგურალური სტილის მხატვრობა მაინტერესებს განსაკუთრებით, რადგან მასში შემიძლია გადმოვცე არა მხოლოდ სხეულის, ობიექტის ფორმები, არამედ რაღაც, რაც ბევრად ღრმაა და რისი გადმოცემა სიტყვებით შეიძლება გამიჭირდეს.

არ მიყვარს ზედმეტად დეტალიზებული სიუჟეტები – ვთვლი, რომ მაყურებელს უნდა ჰქონდეს სივრცე, რომ თავისი გადმოსახედიდან შეაფასოს ტილო. ემოცია ყოველთვის მისახვედრია, ზოგჯერ დელიკატურად, ზოგჯერ პირდაპირ, მაგრამ მისი აღქმა მაყურებლის შინაგან მდგომარეობაზეცაა დამოკიდებული.

უმეტესად ვცდილობ, ნამუშევრებში პოზიტიური ენერგია ჩავდო – დაკვირვებული ვარ, რომ მაშინაც კი, როცა ცუდ ხასიათზე ვხატავ, ვერიდები სიუჟეტის დამძიმებას და გაუცნობიერებლად ვცდილობ, ნამუშევარი გამოვიდეს უფრო დედებითი მუხტის მატარებელი, ასე საკუთარ თავს ვამხნევებ პირველ რიგში ასე მგონია, და შემდგომში ტილოს მფლობელსაც მინდა ეს ჩემი დამოკიდებულება გადავცე.

როგორია თქვენი სამომავლო გეგმები?

უახლოეს მომავალში ჩემი ნამუშევრები ორ საერთაშორისო გამოფენაზე იქნება წარმოდგენილი – მადრიდსა და პარიზში, მაქვს შემოთავაზებებიც და წლის ბოლომდე კიდევ რამდენიმე საერთაშორისო პროექტის განხორციელება იგეგმება, რაც ძალიან მახარებს. თუმცა შემოქმედებითი კუთხით მთავარი მაინც ძიებაა. მუდმივად ვცდილობ, რაღაც ახალი აღმოვაჩინო საკუთარ თავში – ახალი ტექნიკა, მეთოდი, გზა, რომლითაც ნამუშევარი მაყურებლამდე მივა.

ჩემთვის ხელოვნება არ არის სტატიკური – ეს არის ცოცხალი, ცვალებადი, მუდმივად განვითარებადი პროცესი, რომლის გაჩერებას არ ვგეგმავ.