კაცი, რომელსაც „ხარებამ“ წიხლი ჩაარტყა, 2000 ლარით დააჯარიმეს

კაცი, რომელსაც კვირას, 2 თებერვალს „თბილისი მოლთან“ აქციაზე შსს-ის განსაკუთრებულ დავალებათა დეპარტამენტის უფროსმა ზვიად ხარაზიშვილმა („ხარებამ“) წიხლი ამოარტყა, 2000 ლარით დააჯარიმეს.

2025 წლის 4 თებერვალს, თბილისის საქალაქო სასამართლოს მოსამართლე ზვიად ცეკვავამ აქციის მონაწილე, 29 წლის მამუკა დიასამიძე, – რომელსაც „ხარებას“ გარდა სხვა სპეცრაზმელებიც გაუსწორდნენ, – პოლიციელის მოთხოვნისადმი დაუმორჩილებლობისა და წვრილმანი ხულიგნობის საქმეზე სამართალდამრღვევად ცნო და 2000 ლარით დააჯარიმა.

მან რადიო თავისუფლებას უამბო, როგორ განვითარდა მოვლენები კვირა საღამოს და რა ვითარებაში გაუსწორდა მას ზვიად ხარაზიშვილი:

„აქციაზე ვიყავი. „მოლიდან“ მცხეთისკენ დავიძარით სვლით, რა დროსაც დაიწყეს დაჭერები. დემონსტრანტები გზაზე გადადიოდნენ. მე ვხედავდი, როგორ დააკავეს ნიკა მელია, გიგი უგულავა. ამ დროს ვიყავი ტროტუარზე. მოპირდაპირე მხარეს დავინახე გიორგი ქადაგიძე, ეროვნული ბანკის პრეზიდენტი.

რუპორით ახალგაზრდა კაცი შემაღლებული გორაკიდან იძახდა, იჭერენ ნებისმიერს და ჯობია, შევუერთდეთ საწყის აქციას და მივიდეთ „მოლთანო“. მეც ამ დროს დავიძარი ტროტუარის მიმართულებით, მაგრამ ბევრი ხალხი იყო, ჭყლეტა იყო, მაქსიმალურად ავირწოვებდნენ მეორე მხრიდან „ნიღბიანები“, ასევე პოლიცია.

ასე რომ, ავიწიე ბორცვის მხარეს, აღმოვჩნდი „არქის“ მშენებარე კორპუსის ჯებირთან. დავდექი მანდ, ხალხს ველოდებოდი. წინ გავიხედე. სავალ ნაწილზე დავინახე მანქანა, – „ჯიპი“ – და „ხარება“.

„ხარება“ ვიცანი, რადგან ის იყო ტანით გადმოსული და გადმოწეული იყურებოდა. ამ დროს ჩემს ზემოთ ვიღაცამ „ხარებას“ შეაგინა, რა დროსაც უცებ, რომ გავიხედე ხარებასკენ, ჩემკენ იყო მზერა მომართული. ჩაჯდა და რაციაში რაღაც ჩასძახა…

ამის შემდეგ წამოვიდა ხროვა ჩემკენ, რამდენიმე ნიღბიანი პოლიციელი, მტაცეს ფეხებში ხელი და წამათრიეს. იმ ბორცვიდან მთელი ტროტუარი მათრიეს.

წინააღმდეგობაც იყო, რადგან ჩემს უკან იდგა ბევრი ხალხი და ცდილობდნენ ისინიც, არ გავეტანებინე, მაკავებდნენ და „არ წაიყვანოს“ ძახილი იყო. მეც ხმამაღლა, განწირული ხმით ვყვიროდი, არ შემიგინებია, მე არ ვიყავი-მეთქი.

მაინც მწვდნენ, მირტყამდნენ წიხლებს, ხელებს. ერთადერთი, სახის დაფარვა მოვახერხე, რომ დაზიანება არ მიმეღო.

მიმიყვანეს მანქანის წინ, დამაგდეს [მუხლებზე] ეგრევე, თავი წამომაწევინეს და „ხარებამ“ [მომმართა]: „აბა კიდე გაიმეორეო“.

მე ვიმეორებდი, მე არ ვყოფილვარ-მეთქი, რა დროსაც „ხარებამაც“ უშვერი სიტყვებით შემამკო და წიხლიც მითავაზა, კაი გულიანი წიხლი. უკან ამომარტყა წიხლი.

ერთ-ერთი თანამშრომელმა… ყვირილი გავიგე „მედია არის და არ დაარტყათო“. ეგ იყო და ეგ. მაგის შემდეგ აღარ დაურტყამთ.

არ მახსოვს რაღაც დეტალები, რადგან შოკირებული ვიყავი ამ ფაქტით, რატომ და რის გამო მოხდა. მაგრამ უკვე შეჩვეულები ვართ ამ ქვეყანაში ასეთ ცხოვრებას.

ეს იყო გავეშებული ბრბო, რომელიც მერე დაგდებულზე მომვარდა, „აბა შე ქათამო, მიდი“ და მსგავსი გინება… ცდილობდნენ, რომ ხარებასთვის ეჩვენებინათ, შენი გულისთვის გავაკეთეთ ეს და მოგიყვანეთო. სანამ ვეგდე, სხვებმაც ამომარტყეს [წიხლები], რომ ეჩვენებინათ [ერთგულება].

გდდ-ის ერთ-ერთმა თანამშრომლემა სხვა მიმართულებით წამიყვანა. რამდენიმე ათეული მეტრი მატარა, მერე უკან წამომიყვანა, ეძებდნენ თავისუფალ ავტომობილს.

ამ ეპიზოდის შემდეგ ხელი არ დაუკარებიათ, მაგრამ ადგილ-ადგილ მაჩერებდნენ: „აქ რა გინდა“, „რატო ხარ აქ“, „ვის გამო ხარ“, „უსაქმური ხარ“, „ოჯახი არ გყავს“.

ძალიან დამცირებულად ვიგრძენი თავი“.(რადიო თავისუფლება)