"საქართველოში ერთ-ერთ ცნობილ ბანკში ვმუშაობდი... ამერიკაში სამი წლის წინ წამოვედი" - გაიცანით გოგონა, რომელიც აშშ-ში ტრაილერის მძღოლად მუშაობს

უმ­შვე­ნი­ე­რე­სი ნა­თია რეხ­ვი­აშ­ვი­ლი გარ­შე­მომ­ყო­ფებს თა­ვის საქ­მი­ა­ნო­ბით აო­ცებს. იგი ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რობს და მუ­შა­ობს, ოც­მეტ­რი­ა­ნი ტრა­ი­ლე­რის მძღო­ლია. უკვე შე­ეჩ­ვია, რომ გზად მი­მა­ვა­ლი თუ სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში უზღვავ კომ­პლი­მენტს იღებს. გო­გო­ნე­ბი წე­რენ, რომ მათ­თვის სტი­მუ­ლის მიმ­ცე­მია...

ნა­თია რეხ­ვი­აშ­ვილს სა­სა­უბ­როდ ამე­რი­კა­ში და­ვუ­კავ­შირ­დით...

- ნა­თია რა პრო­ფე­სი­ის ხართ, რო­დის წახ­ვე­დით სა­ქარ­თვე­ლო­დან?

- ბევ­რი პრო­ფე­სია მაქვს: თა­ვი­დან სა­მო­დე­ლო სფე­რო­ში ვი­ყა­ვი, ჩვე­ნე­ბებ­ზე გა­მოვ­დი­ო­დი. შემ­დეგ უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე, ფი­ნან­სის­ტი ვარ. ამ პრო­ფე­სი­ის მი­ხედ­ვით სა­ქარ­თვე­ლოს ერთ-ერთ, ცნო­ბილ ბან­კში ვმუ­შა­ობ­დი. სა­მომ­ხმა­რებ­ლო და იპო­თე­კუ­რი სეს­ხე­ბის ექ­სპერ­ტის თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე... შემ­დეგ ეს­თე­ტი­კურ მე­დი­ცი­ნა­ში გა­და­ვე­დი. ინექ­ცი­ებს, პერ­მა­ნენ­ტულ მა­კი­აჟს ვა­კე­თებ­დი. და­ახ­ლო­ე­ბით სამი წლის წინ ამე­რი­კა­ში ცოტა ხნით წა­მო­ვე­დი, მაგ­რამ ჩა­მოს­ვლის­თა­ნა­ვე მივ­ხვდი, რომ ჩემი ად­გი­ლი აქ იყო და უნდა დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი. ამე­რი­კა­შიც მქონ­და შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა ერთ-ერთი ცნო­ბი­ლი ბან­კი­დან - Bank of America ძა­ლი­ან დიდი და­ინ­ტე­რე­სე­ბა იყო მათ­თან მე­თა­ნამ­შრომ­ლა, მაგ­რამ უარი ვთქვი... ამე­რი­კა­ში "ტრამპ თა­უ­ერ­ში" ვთა­ნამ­შრომ­ლობ­დი. ტუ­რე­ბის მი­ღე­ბა, გა­ნა­წი­ლე­ბა მე­ვა­ლე­ბო­და. ძა­ლი­ან მა­ღა­ლი კლა­სის სტუმ­რე­ბი იყ­ვნენ... ემიგ­რა­ცი­ას ძა­ლი­ან დიდი სტრე­სი ახ­ლავს. მო­წყვე­ტი­ლი ხარ შენს სამ­შობ­ლოს, ოჯა­ხის წევ­რებს, ახ­ლობ­ლებს, მე­გობ­რებს. ყვე­ლაფ­რის და­წყე­ბა ნუ­ლი­დან გი­წევს. სამ­სა­ხურ­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ძა­ლი­ან ბევ­რი სირ­თუ­ლეა... ისე­თი სამ­სა­ხუ­რი მინ­დო­და, სა­დაც თავს ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად, ემო­ცი­უ­რად ჯან­სა­ღად ვიგ­რძნობ­დი. მო­მე­წო­ნე­ბო­და ის საქ­მე, რაც უნდა მე­კე­თე­ბი­ნა და ანა­ზღა­უ­რე­ბის მხრი­ვაც მი­სა­ღე­ბი იქ­ნე­ბო­და. მან­ქა­ნის ტა­რე­ბა ყო­ველ­თვის მიყ­ვარ­და. როცა დას­ტრე­სი­ლი ვი­ყა­ვი, მან­ქა­ნა ჩემი ერ­თა­დერ­თი გან­ტვირ­თვის სა­შუ­ა­ლე­ბა იყო იყო. აქ მე­გობ­რე­ბი არ მყავ­და, არა­ვის ვიც­ნობ­დი და მან­ქა­ნით გა­სე­ირ­ნე­ბას, მუ­სი­კის ხმა­მაღ­ლა მოს­მე­ნას არა­ფე­რი მერ­ჩივ­ნა. მა­მას­გან, უფ­რო­სი ძმე­ბის­გან სულ მან­ქა­ნის ნა­წი­ლებ­ზე მეს­მო­და და მან­ქა­ნა ჩემ­თვის უცხო არ იყო. და­ახ­ლო­ე­ბით წე­ლი­წად­ნა­ხევ­რის წინ იდეა გა­მიჩ­ნდა, რომ დიდი სატ­ვირ­თო მან­ქა­ნის ტა­რე­ბას შევ­ძლებ­დი. ვი­საც არ ვუ­თხა­რი, ცოტა არ იყოს გა­ო­ცე­ბუ­ლი დარ­ჩნენ, მაგ­რამ მე­გობ­რე­ბი, მშობ­ლე­ბი ყო­ველ­თვის გვერ­დით მედგნენ.

კითხვის გაგრძელება - იხილეთ სრულად სტატია