"ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბა დამძიმდა, მე­გო­ნა, რომ ყვე­ლა­ფე­რი დამ­თავ­რდა" - რას ყვება გიორგი კეკელიძე

"სა­ხალ­ხო ინ­ტერ­ვიუში" საზოგადოების დას­მულ შე­კი­თხვებს პასუხობს მწე­რალ­ი გი­ორ­გი კე­კე­ლი­ძე.

გთა­ვა­ზობთ გა­და­ცე­მი­დან ეპი­ზო­დებს:

" - ცნო­ბი­ლია, რომ მენ­ტა­ლურ პრობ­ლე­მებს სე­რი­ო­ზუ­ლად ებ­რძო­დით, ახლა რო­გორ გრძნობთ თავს და იქ­ნებ გაგ­ვი­ზი­ა­როთ თქვე­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბა?

- საქ­მე ისაა, რომ მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ყო­ველ­დღი­უ­რად ვცდი­ლობ, უამ­რავ ადა­მი­ანს და­ვეხ­მა­რო და სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­შიც ჩემი პა­თო­სი უკი­დუ­რე­სად ოპ­ტი­მის­ტუ­რია, გარ­კვე­ულ­წი­ლად დღე­საც ვებ­რძვი ამ პრობ­ლე­მებს. იმი­ტომ, რომ ეს ამ­ბე­ბი, რაც ზოგ­ჯერ შე­იძ­ლე­ბა გე­ნე­ტი­კუ­რად, შე­იძ­ლე­ბა რა­ღაც სტრე­სე­ბის მე­რეც იყოს გე­ნე­რი­რე­ბუ­ლი, არას­დროს მთავ­რდე­ბა.... ამა­ში ვგუ­ლის­ხმობ მსუ­ბუქ ან სრუ­ლი­ად შე­უმ­ჩნე­ველ ფა­ზას, რო­მე­ლიც მა­ინც არ­სე­ბობს, მა­ინც გახ­სოვს, რომ შენი მენ­ტა­ლო­ბა გარ­კვე­ულ­წი­ლად მიდ­რე­კი­ლია აკ­ვი­ა­ტე­ბე­ბის­კენ. მთა­ვა­რი აქ ის არის, რომ კლი­ნი­კუ­რად რთუ­ლი ფაზა ჩა­ვა­ცხროთ. ეს რთუ­ლი ფაზა წე­ლი­წად-ნა­ხევ­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­ვი­ა­რე. სრუ­ლი­ად ჯო­ჯო­ხე­თუ­რი ამ­ბა­ვი იყო, შეძ­ლე­ბა უა­რე­სიც, კაც­მა არ იცის, ჯო­ჯო­ხე­თი რო­გო­რია. ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, ნე­ბის­მი­ერ ფი­ზი­კურ ტან­ჯვას ნამ­დვი­ლად ვამ­ჯო­ბი­ნებ­დი, მით უმე­ტეს, რომ გა­და­ჯაჭ­ვუ­ლია ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თმა­ნეთ­თან.

მენ­ტა­ლუ­რი ტან­ჯვა ცალ­კე არ არ­სე­ბობს. ბი­ო­ქი­მი­უ­რი არ­სე­ბე­ბი ვართ და ჩვე­ნი სუ­ლი­ე­რი სამ­ყა­რო და სხე­უ­ლებ­რი­ვი ნა­წი­ლი ძა­ლი­ან მჭიდ­რო კავ­შირ­შია. შე­სა­ბა­მი­სად, რამ­დე­ნი­მე რამ და­მეხ­მა­რა. პირ­ვე­ლი - სწო­რი სპე­ცი­ა­ლის­ტე­ბის პოვ­ნა, მე­ო­რე - ნე­ბე­ლო­ბა, ანუ სა­კუ­თარ თავ­ში ძა­ლის გა­მო­ძებ­ნა, რაც ძა­ლი­ან რთუ­ლია. ის­მის თქმა - "თავი ხელ­ში აიყ­ვა­ნე,“ "შე­მო­უ­ძა­ხე“ - ასე­თი ფრა­ზე­ბი არ მუ­შა­ობს და მხო­ლოდ მავ­ნებ­ლურ ფრა­ზე­ბად შე­იძ­ლე­ბა ჩავ­თვა­ლოთ. და­მეხ­მა­რა ასე­ვე აქ­ტი­უ­რო­ბა - ჩემ­ნა­ი­რი ტი­პის ადა­მი­ა­ნის­თვის, სა­კუ­თა­რი ტვი­ნის გა­მოკ­ვე­ბა სო­ცი­ა­ლუ­რი აქ­ტი­ვო­ბით რა­ღაც ტი­პის საქ­მი­ან მო­ცე­მუ­ლო­ბებ­ში აქ­ტი­უ­რი თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით სა­სი­ცო­ცხლოდ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ეს ასე აღ­მოჩ­ნდა, ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, ამას ად­რეც ვგრძნობ­დი. შე­სა­ბა­მი­სად, ამ ჩარ­თუ­ლო­ბამ, ტვი­ნის­თვის ახა­ლი და­ვა­ლე­ბე­ბის და­მახ­სოვ­რე­ბამ ნელ-ნელა დო­მი­ნან­ტი პო­ზი­ცი­ე­ბი­დან გა­ა­ძე­ვა ეს ობ­სე­სი­უ­რი ტან­ჯვა. გა­ა­ძე­ვა და ასე თუ ისე და­ვუბ­რუნ­დი ქმე­დით ცხოვ­რე­ბას.

- სა­კუ­თა­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა, რაც დაძ­ლი­ეთ ვინ­მეს­თვის ან რა­მეს­თვის ხომ არ და­გიბ­რა­ლე­ბი­ათ?

- ნე­ბის­მი­ე­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა არის რა­ღა­ცის, ან ვი­ღა­ცის ბრა­ლი. ჩვენ სო­ცი­ა­ლუ­რი არ­სე­ბე­ბი ვართ და ბუ­ნებ­რი­ვია, ძა­ლი­ან და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბი ვართ ერ­თმა­ნეთ­ზე. სი­ტყვა, რო­მე­ლიც შენ მო­გე­მარ­თე­ბა, რაც არ უნდა გა­მო­ი­გო­ნო, რომ სქე­ლი კანი გაქვს და ახ­ლოს არა­ფერს იკა­რებ და ა.შ. გა­მო­რი­ცხუ­ლია. სი­ტყვა არის გა­ცი­ლე­ბით მჭრე­ლი და გა­ცი­ლე­ბით მტკივ­ნე­უ­ლი, ვიდ­რე შე­იძ­ლე­ბა ტყვია იყოს. ვი­ცით, რომ ამა­ზე ბევ­რი სა­უ­ბა­რი ყო­ფი­ლა, მათ შო­რის, ქარ­თულ ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ში, მა­გა­ლი­თად, სულ­ხან-საბა ორ­ბე­ლი­ა­ნის "ენით და­კო­დი­ლი“ არის ამის ბრწყინ­ვა­ლე ნი­მუ­ში. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე რა­ღაც ყო­ველ­თვის არის რა­ღა­ცის ბრა­ლი.

ერ­თა­დერ­თი, რაც შევ­ძე­ლი, სა­კუ­თარ თავ­თან დიდი ბრძო­ლის შე­დე­გად, თუ არ გა­ვა­უქ­მე, სა­დღაც ღრმა გა­მოქ­ვა­ბულ­ში დავ­მა­ლე, შუ­რის­ძი­ე­ბის სურ­ვი­ლი და შეგ­რძნე­ბა, რო­მე­ლიც, რა თქმა უნდა, მეც მქონ­და, რო­გორც ყვე­ლა ადა­მი­ანს. კი, ეს შევ­ძე­ლი, მაგ­რამ სა­ჯა­როდ არა­ვის­თვის არა­ფე­რი და­მიბ­რა­ლე­ბია.

- იყო თუ არა პე­რი­ო­დი, როცა ფიქ­რობ­დით, რომ ამ მდგო­მა­რე­ო­ბას თავს ვერ და­აღ­წევ­დით?

- კი, რა თქმა უნდა, იყო და ასე­თი პე­რი­ო­დი აი­სა­ხა ცნო­ბილ ამ­ბავ­ში, რო­მე­ლიც მე შე­მემ­თხვა და მა­გის მე­რეც ხდე­ბო­და ეს ყვე­ლა­ფე­რი. ასე უცებ იმ რთუ­ლი შემ­თხვე­ვი­დან არ გა­მოვ­სულ­ვარ, პი­რი­ქით, ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბა დამ­ძიმ­და, იმი­ტომ, რომ მე არას­წო­რად მო­ვიხ­მარ­დი ფსი­ქოტ­რო­პულ წამ­ლებს. ეს კი ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ნა­წი­ლია... იმის გამო, რომ თავი და­მემ­შვი­დე­ბი­ნა და შე­სა­ბა­მი­სად, ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბა კი­დევ უფრო რთულ­დე­ბო­და და რა თქმა უნდა, მეც და ირ­გვლივ მყო­ფებ­საც ეს აღარ სჯე­რო­დათ. არ იყო ისე, რომ სა­დღაც გუ­ლის კუნ­ჭულ­ში ჩემს თავს ვე­უბ­ნე­ბო­დი, რომ არ და­ე­ცე, წა­მოდ­გე­ბი და ა.შ. ეს ტყუ­ი­ლია. პი­რი­ქით, რა­ღაც პე­რი­ო­დი იყო, როცა მე­გო­ნა, რომ ყვე­ლა­ფე­რი დამ­თავ­რდა.

ეს პე­რი­ო­დი გა­დაბ­მუ­ლად გრძელ­დე­ბო­და, მაგ­რამ სა­ბო­ლო­ოდ ეტყო­ბა, რა­ღაც ძალა გა­მო­ი­ძებ­ნა ჩემ­ში, სხვა ადა­მი­ა­ნე­ბის დახ­მა­რე­ბით და ვი­პო­ვე ის წერ­ტი­ლი, სა­დღაც, სა­ი­და­ნაც წა­მოდ­გო­მა წა­მოდ­გო­მა შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო და ამას ყვე­ლა იპო­ვის, მთა­ვა­რია არ და­ნე­ბე­ბა. ეს მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი საქ­მე გახ­ლავთ" - ნათქვამია ინტერვიუში.